دکتر علی فانیان از دانشجویان و همکاران دکتر برنجکوب، استاد دانشکده برق و کامپیوتر دانشگاه صنعتی اصفهان برای درگذشت دکتر برنجکوب دلنوشته‌ای را منتشر نموده‌اند.
متن دلنوشته ایشان به شرح زیر است:
هوالباقی
به نام خداوند لوح و قلم حقیقت نگار وجود و عدم
خدایی که داننده ی رازهاست نخستین سرآغاز آغازهاست
امروز در سوگ انسانی نشستیم که انسانیت او بیش از همه خصوصیات بارز دیگرش، در دل ما نشسته است. آری دلمان داغدار از دست دادن استاد دکتر مهدی برنجکوب است که در مراحل مختلف زندگی پربار و برکتش منشاء خیرات فراوانی برای ما و جامعه علمی، مهندس و فرهنگی بوده است. هر برگ زندگی او فصلهایی از پایمردی و سخت کوشی ایشان در تحقق اهداف عالی انسانیت و اسلامیت است. پایمردیی که حتی در حین تحمل بیماری و درد ناشی از آن باعث شد همچون روزهای قبل آن به تلاش جهاد گونه تان وا می داشت. قریب به ۲۰ سال همنشینی بنده با ایشان در مراحل مختلف سپری شد و چه زود به خزان آن رسیدیم. اما هم اکنون که به گذشته می نگرم متوجه می شوم شمع وجودش راهنمای بی بدیلی در طی طریق بوده است. براستی استاد عزیز فقدان تو ثلمه بزرگی به ما و جامعه علمی و فناوری کشور وارد کرده است.
جوهره او سوخت و شمع راه ما شد درس محبت داد و چراغ راه ما شد
در پیش او از زمین به آسمانها رسیدیم سیرآسمانها با وجودش چه زیبا شد
استاد عزیز، در بهبوهه جنگ کلاس و درس و دانشگاه را رها کردی و در آزمون بزرگ جهاد شرکت کردید تا آنچه که آموخته بودید در زمان عمل در دفاع از کیان کشور و انقلاب به کار گیرید. دستاوردهای بزرگی که در آن دوران کسب نمودید باعث شد که در دوران پس از جنگ در جهاد دانشگاهی و سپس در محیطهای فناوری پایگاه مطمئنی در مقوله امنیت اطلاعات و رمزنگاری در کشور ایجاد نمایید. تلاش بی وقفه‌تان در دانشگاه نیز ادامه پیدا کرد و به عنوان استادی که دغدغه تعالی دانشجویان در حوزه‌های مختلف از جمله کارآفرینی و فرهنگی داشتید باعث شده مراکز تخصصی و پژوهشی مختلفی که برخی از آنها سرآمد حوزه های پژوهش در کشور هستند ایجاد شود. در عرصه فرهنگ نیز بر اثر تلاش‌های بی وقفه و عمیقتان دوران باشکوهی در دانشگاه رقم خورد. عمیق اندیشیدن به مسائل فرهنگی دانشجویان و جامعه به همراه متمسک شدن به فرهنگ والای اهل بیت (علیهم السلام) باعث شده بود پناه‌گاه مطمئنی برای دانشگاه در این حوزه ایجاد شود.
استاد عزیزم، خاطرات با شما بودن را که مرور می کنم از یک بابت مسرورم که چند سالی از حضورتان تلمذ علم و معرفت کردم از طرفی اندوهناک از دست دادن خیلی زودتان هستم. استادم متواضعانه درخواست می کنم همچنان چراغ راهمان باشید همانگونه که در سال‌هایی که دانشجویتان بودم نفس مسیحاییت دل مرده ما را به وجد می‌آورد. ای کاش می‌شد برخی واقعیت‌ها مانند یک خواب سپری می‌شد تا پس از بیداری از آنها رها شویم؛ یا حداقل ای کاش می‌شد پس از واقعیت رفتنت خواب بازگشتت به سراغمان آید. اما با آنچه از محضرت در عشق به مولایم حضرت اباعبدالله (ع) آموختم این پیام در ذهنم نقش می بندد که:
»الهی رِضاً بِرِضِاکَ، صَبراً عَلی قَضائِک یا رَبَّ لا الهَ سِواکَ... «خدایا! راضی به رضای تو هستم و در برابر قضای تو صبر می کنم.
برخیر که بی راهنما گذراندن عمر دشوار است چه زود جاده دنیا بی همره مان کرد
برخیز که بی همره خضرت فروغ دیده و دل را کبود کرد
برخیز که جای تو قاب عکسی به جا مانده است چشمم به قاب عکس ات خیره مانده است
برخیز تا که بوسه زنم بر دست ای دوست در نبودت دستم به سنگ خورده است
برخیز ای راهنمای زندگیم که شاخه های گل صد طبق برایت با آرزو آورده اند
در پایان از خدواند متعال درخواست می کنم روح بلند استاد عزیزم با مولای متقیان حضرت امیرالمومنین علی (ع) مشهور نماید و قصور و کوتاهی ما را در ادا کردن حق شاگردی ایشان عفو نماید. استاد عزیزم هر روز سعی خواهم کرد با اقتدا به منش شما در حب به ولایت اهل بیت (علیهم السلام) که به ما اموختی در مسیرت گام برداریم. برای ما طلب توفیق و دعا کنید.
شاگرد زنده یاد استاد دکتر مهدی برنجکوب
علی فانیان